NASZE DZIECI SĄ SMUTNE

– Mam dość! Niech przyjdzie śmierć i mnie zabierze. Marzę o powrocie do szkoły. Nikogo nie obchodzę. Tyję, nienawidzę swego ciała. W domu nie da się już wytrzymać! To najgorszy czas w moim życiu! Dłużej nie dam rady… – psychologowie i terapeuci podobnych zgłoszeń odbierają tysiące. Od dzieci z całej Polski. Przepełnione są – nieliczne – dziecięce szpitale psychiatryczne. A pacjentów po próbach samobójczych, samookaleczonych, z napadami agresji czy po zażyciu psychotropów dramatycznie przybywa. I – co jest alarmujące – pomocy potrzebują nawet 5,6,7-letnie (!) dzieci!

Tymczasem dziecięca psychiatria jest w zapaści.
„Brak miejsc w szpitalach, brak zaplecza ambulatoryjnego, problem z kadrą. Musimy odmawiać pacjentom z myślami samobójczymi przyjęcia, bo brak miejsc, a oni nam grożą, że się zabiją" - mówiła w Sejmie ponad rok temu prof. Barbara Remberk, konsultant krajowy ds. psychiatrii dzieci i młodzieży. Teraz, gdy pandemia zamknęła młodych ludzi w domach, skala problemu jest znacznie większa. Depresja, nieradzenie sobie z emocjami i trudnymi sytuacjami - to dziś wręcz pandemia.
- Kiedyś na całą Lubelszczyznę wystarczył oddział 18-łóżkowy. Teraz mamy 40 łóżek: 18 dla dzieci i 22 młodzieżowe. Do tego 12-łóżkowy oddział dzienny przy Szpitalu Klinicznym w Lublinie. I cały czas mamy pełne obłożenie - mówi Zenona Kaczkowska, ordynator oddziału psychiatrycznego dla dzieci i młodzieży Szpitala Neuropsychiatrycznego w Abramowicach.
Jadwiga Hereta, Małgorzata Mazur