W CZYM PROBLEM?

Dziecko może być bardziej niż przeciętnie aktywne fizycznie i dlatego ma zwiększony apetyt. Istnieją również pewne schorzenia fizykalne (np. cukrzyca) oraz zaburzenia emocjonalne, które mogą wywoływać zwiększony apetyt.

Otyłość jest rzadziej spotykana u dzieci niż u dorosłych. Nie ustalono do tej pory istnienia związku przyczynowego między zaburzeniami emocjonalnymi a większością otyłości u dzieci. Niemniej jednak spotyka się indywidualne przypadki, w których czynniki emocjonalne wydają się być istotne. Deprymowane, odrzucane przez jednego z rodziców dziecko może nadmiernie objadać się, może to więc być kompensacja braku lub niedostatku miłości. Analogicznie, rodzic, który - być może nieświadomie - odczuwa winę z powodu swojej odrzucającej lub chłodnej emocjonalnie postawy, może przekarmiać dziecko w ramach kompensacji. Często też obżarstwo, jako kompensację emocjonalną, uprawiają dzieci w rodzinach, w których odszedł ojciec i w takich przypadkach są to z reguły chłopcy. Ponieważ to oni boleśniej odczuwają odejście i brak w domu ojca, nawet jeżeli po rozwodzie kontakty z ojcem są sporadycznie utrzymywane. Często uważają, że ojciec odszedł, ponieważ ich nie kocha i ten "brak miłości" mogą kompensować sobie obżarstwem.

Dziecko może też stać się otyłe w wyniku niezwykle bliskiej identyfikacji z rodzicem lub inną bliską osobą (babcią, dziadkiem itp.). Może również być odwrotnie - dziecko nieświadomie zaczyna być przeciwstawne (zupełnie różne) do nie lubianej osoby. Tak więc otyłość może mieć na celu odróżnienie się od szczupłego rodzica lub innej osoby opiekującej się dzieckiem. Jest to tzw. reakcja formacyjna. Identyfikacja lub reakcja formacyjna może wpływać na wiele innych spraw, np. na sposób ubierania się, długość włosów, zainteresowania oraz inne aspekty zachowań społecznych.

 (LID)