KRWAWE MIESIĄCE

Schyłek wojny w Europie odznaczył się szybkimi postępami armii alianckich, na zachodzie i wschodzie. Marzec i kwiecień 1945 r. były najkrwawszymi miesiącami II wojny światowej. W połowie lutego 1945 r. dowództwo alianckie na zachodzie zdecydowało się kontynuować „szeroki frontalny atak na Niemcy od oceanu do Alp”. Wydarzenia te poprzedziły długotrwałe, zacięte walki.

Na froncie zachodnim cały ciąg wydarzeń, których finałem stała się klęska wojsk niemieckich, poprzedziła ostatnia ofensywa armii hitlerowskich, podjęta 16 grudnia 1944 r. w Ardenach. Niemiecki atak pod kryptonimem „Wacht am Rein” („Straż na Renie”) wykonany został niespodziewanie dla aliantów siłą blisko 250 tys. żołnierzy i 1,4 tys. czołgów, skierowaną na tereny słabo bronione przez nieostrzelane dywizje amerykańskie. Początkowo ofensywa rozwijała się pomyślnie, a wojska niemieckie posunęły się o 50-70 km wzdłuż rzeki Mozy. Zaalarmowany rozwojem sytuacji gen. Eisenhower pospiesznie przerzucił jednak duże odwody piechoty i sprzętu pancernego na pomoc wojskom broniącym się w Ardenach. Duże znaczenie dla okrążonych amerykańskich oddziałów miał śmiały manewr gen. Patrona, który w ciągu dwóch dni przyszedł z odsieczą, zmieniając kierunek ataku na północ. Wraz z poprawą pogody, umożliwiającą działania lotnictwa alianckiego, ofensywa niemiecka załamała się. Do połowy stycznia 1945 r. Niemcy stracili 100 tys. żołnierzy i prawie wszystkie czołgi. Chociaż wojska amerykańskie poniosły podobne straty w sprzęcie, ale szybko zostały uzupełnione. Początek 1945 r. to także zniszczenie większości niemieckiego lotnictwa. W ataku na 27 lotnisk alianckich, przeprowadzonym 1 stycznia, Luftwaffe straciła prawie 300 maszyn i ponad 200 doświadczonych pilotów.

 

Jacek Feduszka