GALERIA ORYGINAŁÓW

Babcia „Toffi” ciekawie opowiadała bajki. Miała też dobrego cela – kiedy jej dokuczano, nie wahała się użyć kamieni. Nieszczęśliwie zakochana pani Lodzia zbierała papierki z arią na ustach. Jej ładny głos mieszkańcy zamojskiej Starówki pamiętają do dzisiaj. Elegancki inżynier o pseudonimie „Łąka Zalała Wodę” nigdy nie pokazywał się bez kapelusza i podniszczonej muszki. Lubił zaczepiać kobiety, choć powodzenia u płci przeciwnej raczej nie miał.

– Bardzo żałuję, że bezpowrotnie zniknął ze Starówki ten klimat, który pamietam z lat 60. i 70. Tutaj swoje miejsce odnajdywali i ci, którzy różnili sie od pozostałych. Żyli w swoim swiecie. Ale byli nieszkodliwi i społeczeństwo ich akceptowało – opowiada z nostalgią Mieczysław Gradziuk, nauczyciel w Społecznym LO w Zamościu.

 

Pani Lodzia

Panią Lodzią (ładną kobietę, średniego wzrostu i szczupłej budowy ciała) znali nie tylko mieszkańcy Starego Miasta. Kobieta pracowała w Miejskim Zarzadzie Dróg i Zieleni. Mieszkała niedaleko Zamościa.

Zamiatała chodniki zbierała śmieci. Z jej twarzy nie znikał uśmiech, choć podobno długo cierpiała z powodu młodzieńczej (jeszcze przedwojennej) miłości. Ludzie opowiadają, że była zakochana na zabój w pewnym poruczniku. Poznała go na poligonie wojskowym, pod Zamościem. Trudno, po tylu latach dociec, dlaczego ślub nie odbył sie. Pani Lodzia chetnie chodziła na potancówki do klubu garnizonowego i do kina „Stylowy”.

– Ubierała sie w długie, marszczone spódnice. Włosy miała uczesane w kok, a do pracy zakładała chustkę na głowę – opowiada Anna Gruszkiewicz, zastepca dyrektora Orkiestry Symfonicznej w Zamosciu. Dodaje, że pani Lodzia lubiła literature piękna i znała na pamieć duże fragmenty powieści oraz poematów.

 

Magdalena Wójtowicz