DLA POLSKI I BISZCZY
– Proszę przyjąć gratulacje za zdobycie srebrnego medalu podczas mistrzostw Europy w Tel Awiwie i zwycięstwo w pierwszym w historii kobiecych ciężarów Pucharze Polski. Czy te osiągnięcia możesz dedykować również macierzystemu klubowi?
– Dziękuję bardzo. Niestety, moja więź ze Zniczem jest, delikatnie mówiąc, coraz słabsza. I trudno się dziwić, od początku roku klub nie wspiera mnie finansowo. Ponadto niewiele osób docenia moje sukcesy. Wokół mnie panuje dziwna atmosfera, jestem w mało ciekawej sytuacji. Taki stan nie może trwać dłużej, bo najbardziej na tym tracę ja. W Izraelu walczyłam dla Polski i kibiców z Biłgoraja oraz Biszczy, skąd pochodzę. Myślę, że nie przyniosłam wstydu.
– Czy byłaś w stanie stanąć na najwyższym stopniu podium?
– Gdyby nie błąd w trzecim podejściu rwania, złoty medal najprawdopodobniej byłby mój. Niestety, przerzuciłam sztangę i w tej sytuacji na blokowanie nie było szans.
– Po kilkunastomiesięcznej dyskwalifikacji stanęłaś na podium mistrzostw Europy. Jak przez ten okres udało ci się utrzymać tak wysoką formę?
– To mało ciekawy czas w mojej karierze. Do dzisiaj nie wiem, co miało wpływ na pozytywny wynik testu. Liczyłam, że podczas olimpiady w Londynie powalczę o medal, a tu takie coś. To mnie trochę podłamało. Miałam przerwę w treningach (wyjazd do brata za granicę, by podreperować finanse), trenowałam indywidualnie, w klubie i na zgrupowaniach kadry, za które musiałam sama płacić. Dzięki zaangażowaniu prezesa Szymona Kołeckiego skrócono mi karę, wtedy wstąpiła we mnie siła, której efekty są widoczne. Przy tej okazji składam serdeczne podziękowania władzom PZPC.
Rozmawiał Andrzej Miazga
To jedynie część artykułu. Kompletny artykuł przeczytasz w obecnym wydaniu Tygodnika Zamojskiego. Zapraszamy do punktów sprzedaży, lub do zakupu e-wydania (tylko 2.5 zł).
