SONET JESIENNY

jest listopada krajobraz trumienny

gdy Bóg kolorów zda się zapomina

trwa wieczną lampką liść dzikiego wina

uwierzyć łatwiej że czas wciąż bezsenny 

wolniej się dzieją wszystkie sprawy ptasie

wzięcie ma tylko głogów konfesjonał

płowieje nieba przedwieczna ikona

leją się smutki w deszczowym szynkwasie

ciemność milczenia – dawnych słów nie wiemy

niewiara płynie z tamtych wierszy śpiewań

sięgnąć do wspomnień nie mamy sumienia

już blisko pora kiedy zrozumiemy:

próżno obwiniać obumarłe drzewa

że słońcem leczą długą bliznę cienia