ALFABET Z MĘŻCZYZNAMI (CZ. II)

FRYDERYK Kochał muzykę i często powoływał się na słynnego imiennika. Miał nagrania wszystkich jego utworów w komplecie, rzadko wówczas widywany adapter i niekiedy zapraszał na koncert wybraną osobę długo i głośno rozważając, kto jest tego godzien. Gdy pojawiły się magnetofony, nabył wyjątkowy egzemplarz, a gdy wybuchła moda na odsłuchiwanie głosów ptaków, śpiewały mu tylko słowiki.

– Niestety, one fałszują – powiedziała jego ciotka wychowana na Wołyniu. – U nas to słowiki umiały śpiewać! Cała noc, pełne frazy! A te jakieś ogłupiałe w kółko jedno i to samo. Zaledwie kląskanie. A gdzie fraza?

I wtedy Fryderykiem zawładnęła wielka idea, aby nauczyć porządnie śpiewać nasze słowiki, puszczając im w krzakach nagrania tych, co zapewne jeszcze śpiewają po wschodniej stronie granicy. I tamte słowicze chóry pilnie udokumentować.

I tu przydało mu się moje poparcie i znajomość tamtejszych bukw. Fryderyk podyktował mi pismo pełne emfazy do ambasady ZSRR. Ni mniej, ni więcej wystąpił o zgodę na wydanie mu paszportu i wizy, by w maju przyszłego roku mógł nagrać radzieckie słowiki, które nauczą śpiewać nasze. Było w tym piśmie sporo o przyjaźni i wzajemności, a także zapewnienie, że nagranie odtworzy komu trzeba.

I wiersz Rożdżestwieńskiego:

„Saławi, saławi

nie trewożte sołdat`

pust` ani,

niemnożko pospiat`...”

Pismo krążyło najpewniej od biurka do biurka, wzbudzając kląskanie, bo trzeba przyznać, było dość nietypowe, żeby nie powiedzieć: podejrzane. Ja w imieniu Fryderyka dzwoniłam do ambasady, zwłaszcza gdy zima zaczęła przechodzić w wiosnę. Aż w końcu zrozumiał, że jego pomysł nie znalazł uznania. Wtedy zniechęcił się też do mnie. Ostatecznie.

 

Marianna Wysocka

 

Cd. za tydzień