GÓRA JAK INNE…

 

odi et amo…(nienawidzę i kocham)

 

Bo wszystko, co człowiek robi tam, na szczycie najwyższej góry, jest potwornie prozaiczne, rzeczowe i kosztuje ogromnie dużo wysiłku.

A wspomnienia?

Po co ciągnę je za sobą?

Ja nie potrafię ani grać w kasynie, ani w życiu. Nigdy, nigdy nie umiałem, zawsze bardzo się spieszyłem, zawsze byłem zbyt niecierpliwy, zawsze coś stawało mi na przeszkodzie i niweczyło moje plany – ale kto właściwie potrafi grać, a jeśli potrafi – cóż mu to pomoże? Czy wielka ciemność staje się przez to mniej ciemna? Czy pytania bez odpowiedzi są wówczas mniej beznadziejne, czy rozpacz pali się wtedy mniej boleśnie? Czy dzięki temu można kiedykolwiek wytłumaczyć życie, okiełznać je i jechać na nim jak na spokojnym koniu – czy też jest ono jak potężny żagiel wśród burzy, który nas niesie i gdy go chcemy schwytać zmiata nas do wody? Niekiedy zjawia się przede mną przepaść, która zdaje się sięgać aż do jądra ziemi. Co ją wypełnia? Tęsknota? Rozpacz? Szczęście? Ale jakie? Zmęczenie? Rezygnacja? Śmierć? Po co żyję?

Tak, po co jeszcze żyję?

Być może myślę, że skoro wszystko się rozpadło, nie istnieje naprawdę nic innego, tylko ta odrobina przeszłości i przebywania razem. Ale poniekąd i to jest oszustwem, bowiem, gdzie jeden człowiek potrzebuje drugiego, nie można iść razem i pomagać sobie wzajemnie. Widziałem to dość często w twarzach zmarłych alpinistów. Każdy ma swoją własną śmierć i musi nią umrzeć sam, nikt mu przy tym pomóc nie może. Nawet Ty, Magdaleno... Nawet Everest...

A przez wszystko przedziera się wyprane z jakiejkolwiek euforii myślenie: „Everest jak Everest; taki sam śnieg jak wszędzie, taka sama skała.

Taka sama góra jak inne...

„...over...”, Magdaleno!

Wojtek