JAK TO DZIEWCZYNA (CZ. II)

Wchodzimy do niewielkiego parterowego domku w rzędzie zabudowań przy ulicy. Tutaj Zosi przywraca sobie schludny wygląd. A ja nie wiem co powiedzieć. W końcu to moja wina, że szła od strony ulicy. Nie przewidziałem, co się może zdarzyć i jest efekt! – wyrzucam sobie w myślach.

Idziemy dalej. Mijamy kościół i wkrótce osiągamy słoneczny sierakowski rynek. Prowadzę Zosię na most i oparci o balustradę patrzymy na lśniącą wodę. Pokazuję jej niewielkie ryby połyskujące w nurcie. Trochę rozmawiamy o szkole. Gdy zaczyna zmierzchać odprowadzam Zosię na autobus. Na przystanku oprócz nas nie ma nikogo. Przytulam ją do siebie i całuję w delikatne miękkie usta. Wciskam się językiem coraz głębiej. Aż rozchyla zęby, a ja gwałtownie zasysam jej ślinę! W tym momencie nadjeżdża autobus. Zosia wsiada. Kiwam dłonią na pożegnanie. Autobus rusza, a ja wypluwam z buzi całą ślinę. „Ona się jeszcze nigdy nie całowała!” – podsumowuję, wracając do internatu.

W środę spotykam koleżankę „z miasta”. Na imię ma chyba Bożena. Te jej nieszczere oczy i wyjątkowy tupet. Nie czuję do niej sympatii, więc chce przejść obok. Ale Bożena staje mi na drodze.

Makary