NASI SNAJPERZY

Na misji w Iraku zastrzelił ponoć 255 przeciwników. Koledzy z wojska nazywali go „Legendą”, a wrogowie „Diabłem”. Najskuteczniejszy snajper w historii armii USA, Chris Kyle, zapragnął sławy. Udzielał wywiadów, promował swoją książkę. – Naszym zdaniem popełnił błąd, bo zaczął się chwalić – tak uważają najlepsi w Polsce strzelcy wyborowi: „Borsuk” i „Kusior” z zamojskiego batalionu.

Jesienią 2014 r. odbyła się światowa premiera głośnego amerykańskiego dramatu wojennego, zatytułowanego „Amerikan Sniper”. Film, który opowiada o życiu i służbie Chrisa Kyle’a (scenariusz powstał na podstawie autobiografii Chrisa, wydanej w 2012 r.), wzbudził i zachwyt, i kontrowersje. Widzowie, którym nie spodobał się główny bohater, nazwali strzelca psychopatą i mordercą.

– Dlatego sceptycznie podchodzimy do filmów o snajperach. Dla producenta najważniejsza jest sensacja. Filmy najczęściej ukazują snajpera jako żołnierza, który strzela z ukrycia i którego jedynym celem jest likwidowanie przeciwnika. Tymczasem 90 proc. naszej pracy polega na obserwacji i rozpoznaniu terenu. Jesteśmy oczami i uszami dowódcy – mówi „Borsuk”, dowódca drużyny snajperów w 3. Zamojskim Batalionie Zmechanizowanym.

 

Kamuflaż to podstawa

„Borsuk” służy w wojsku 12 lat, „Kusior” cztery lata krócej. Brali udział w misji w Afganistanie w 2010 r., w składzie pododdziału Bravo. „Borsuk” już wtedy był strzelcem wyborowym. „Kusior” później dołączył do zamojskiej drużyny snajperów.

Od półtora roku razem jeżdżą na szkolenia i zawody. – W dwuosobowym zespole jeden żołnierz jest strzelcem, a drugi obserwatorem, przy czym te role są zamienne – wyjaśnia „Borsuk”. Para snajperska musi się bardzo dobrze znać i rozumieć, stąd częste szkolenia i kursy.

Snajper musi być nie tylko spostrzegawczy, ale wykazywać się też doskonałą kondycję fizyczną (strzelcy dużo czasu spędzają na siłowni). – Podczas ćwiczeń na poligonie poruszamy się na piechotę. Marsz rozpoczynamy nocą, pokonujemy 15-20 km, by o świcie zająć posterunek. To miejsce do obserwacji, które musimy odpowiednio przygotować, np. robiąc wykop w ziemi – opowiada dowódca zamojskich snajperów.

Niezbędny jest kamuflaż. Snajper i towarzyszący mu obserwator muszą zlać się z otoczeniem. – W Afganistanie do kamuflażu używało się np. worków jutowych, które współgrały kolorystycznie ze skałami – informuje „Borsuk”.

 

Magdalena Wójtowicz