BO JA JESTEM KOBIETA PRACUJĄCA

Dawniej w kwestii Dnia Kobiet wszystko było wiadomo: goździki, rajstopy, zakładowe potańcówki. Dziś panowie do święta – będącego pokomunistyczną tradycją – podchodzą jak pies do jeża. Bo nie wiadomo, czy koleżanka z pracy ten dzień uznaje. Współczesne kobiety bardziej niż na świętowaniu skupione są na godzeniu rozwoju zawodowego z prowadzeniem domu.

– Kiedyś każda kobieta, byle tylko chciała, pracowała. Czego jak czego, ale pracy nie brakowało. Poprzedni ustrój, choć ironicznie określany jako siermiężny, doceniał panie. Był sprawiedliwszy i bardziej opiekuńczy, zwłaszcza dla kobiet pracujących – wspomina z nostalgią czasy PRL Janina Gąsiorowska, wieloletni kierownik wydziału produkcji eksportowej w Zakładach Mięsnych w Zamościu. Także działaczka społeczna i związkowa. Czy rzeczywiście pracownice w tamtym ustroju miały łatwiejsze życie niż dzisiejsze kobiety pracujące?

Kobiety na traktory

Taki napis krzyczał ze słynnego plakatu propagandowego PRL. Na nim zdjęcie uśmiechniętej dziewczyny w mundurze Związku Młodzieży Polskiej, siedzącej na traktorze. Magdalena Figur, szefowa pierwszej polskiej brygady traktorzystek (ją przedstawiano na plakacie), była bohaterką pochodów pierwszomajowych, parad i pokazów. I lansowała politykę władzy, która wmawiała kobietom, że wykonywanie męskich zawodów jest formą równouprawnienia i awansu społecznego.

– Choć była to propaganda, część kobiet uwierzyła w takie równouprawnienie. Niewiasty zgłaszały się do prac w kwitnących wówczas, zwłaszcza w naszym rejonie, pegeerów. Odpalały traktory, ruszały na równi z mężczyznami w pole. Walczyły o tytuł przodownicy pracy – mówi Zygmunt Dobrzyński, były burmistrz (w latach 60.) Hrubieszowa. I zauważa, że choć rynek pracy w gospodarce socjalistycznej, opartej na przemyśle ciężkim i górnictwie, był mało kobiecy, niewiasty podejmowały wyzwania i sprawdzały się jako robotnice w branży metalowej, chemicznej, hutniczej.

 

her, MaMaz