Śladem naszej publikacji na temat ratowania przed Niemcami skarbu II Rzeczypospolitej. Sensacyjne odkrycie w Majdanie Sopockim
ZŁOTO DLA ZUCHWAŁYCH
Zdradza nam tajemnicę znaleziska, odkrytego wraz z dwójką zaufanych kolegów, na terenie starej piaskowni w Majdanie Sopockim (gm. Susiec).
Zastrzega anonimowość – tylko pod takim warunkiem zgadza się opowiedzieć o tajemniczym skarbie. Łączy go z naszą publikacją (TZ z 9 stycznia tego roku) o tym „Gdzie się podziało 5 ton złota?”. Opisywaliśmy w niej akcję ratowania polskiego złota tuż po wybuchu II wojny światowej.
Blisko 80 ton drogocennego kruszcu (1200 skrzyń) decyzją rządu w pośpiechu ewakuowano w pierwszych dniach września do Rumunii. Trasa jednego z transportów (pod kryptonimem „Józef”) wiodła przez Zamość. Według rządowych dokumentów do zamojskiego oddziału Banku Polskiego przy ul. Partyzantów (dzisiejszy sąd) trafiło 96 skrzyń ze sztabami, które ważyły 5077 kg, a warte były 30,1 mln zł.
Po kilku dniach, bo już 11 września po bombardowaniu Zamościa, konwój ze złotem wyruszył w kierunku Tomaszowa Lub. Przebijał się niebezpiecznymi, bo już ogarniętymi wojną szlakami – omijając główny trakt – do Lwowa, potem do Śniatynia na granicy z Rumunia.
Ile i czy wszystko złoto tam dotarło? Tu informacje są sprzeczne. Pojawiły się więc głosy, że część złota zamojskiego mogła po drodze zaginąć…
Wojsko we wsi
Potwierdzałaby to po części historia, jaką zdradził nam pan Edward. – Było to jeszcze na początku lat 90., kiedy poszukiwacz skarbów ziemi mógł spokojnie, zgodnie z prawem, obrane przez siebie szlaki penetrować z wykrywaczem i saperką – rozpoczyna opowieść.
– Sprawa jest pilna, mam cynk, że informacja pewna. Ruszamy – Witek spod Tomaszowa, przyjaciel pana Edwarda kompletował zaufaną ekipę z branży. Dołączył do nich jeszcze Paweł z Zamościa.
Tę wiarygodną informację Witek wyłowił podczas rozmowy z 78-letnim wówczas właścicielem tartaku pod Suścem – Mieczysławem Baniewiczem. Pan Mieczysław w 1939 r. służył w 27. Pułku Artylerii Lekkiej we Włodzimierzu Wołyńskim. Jego szwadron żandarmerii polowej, do którego po wybuchu wojny został przydzielony, wraz z Wołyńską Brygadą Kawalerii toczył ciężkie boje pod Mokrą i Ostrowcami. Po przegranych bitwach odesłano go na tyły – do Łucka, potem Hrubieszowa.
Wrócił więc w rodzinne strony. Pamiętał, że wrześniowym rankiem od strony Józefowa do jego wsi na motocyklach i gazikach wjechały patrole 9. Dywizji Piechoty. Za nimi kilka czołgów i samochodów pancernych oraz wozy taborowe i piechota.
Żołnierze byli głodni, wśród nich – wielu rannych. Pan Mieczysław był świadkiem, jak jeden z oficerów z niewielkiej skrzynki wyciągnął plik banknotów i woreczek z monetami – kupił sołtysa, który szybko wśród miejscowych zorganizował żywność dla wojska. Po dwóch dniach nasyceni i wypoczęci żołnierze opuszczali wieś o świcie.
Jadwiga Hereta
To jedynie część artykułu. Kompletny artykuł przeczytasz w obecnym wydaniu Tygodnika Zamojskiego. Zapraszamy do punktów sprzedaży, lub do zakupu e-wydania (tylko 2.5 zł).
Komentarze
WE WRZEŚNIU 1939 ROKU W MAJDANIE SOPOCKIM ROZWIĄZYWANO ODDZIAŁY POLSKIEGO WOJSKA. ZWALNIANO ICH Z PRZYSIĘGI I ROZPUSZCZANO DO DOMÓW. DZIAŁO SIĘ TO 1,5 KM DALEJ NA POŁUDNIE I PO DRUGIEJ STRONIE SOPOTU
Szanowny Panie Senatorze.
Dziękuję za uwagi, ale nie zgadzam się z Pańską opinią o tekście, że to "stek bzur". Taka ocena jest zupełnie nieuprawniona. Jedyny zarzut, jaki Pan stawia, dotyczy użycia nazwy Narodowy Bank Polski. Pragnę zauważyć, że w moim tekście pada nazwa prawidłowa i odpowiadająca ówczesnej rzeczywistości (Bank Polski) - wystarczy dokładnie przeczytać. Zaś sformułowanie "Narodowy Bank Polski Rzeczypospolitej (...)” jest cytatem, a opisuje to, co widnieje – niewątpliwie - na sztabce złota. Owszem nazwy NBP używa w swoim komentarzu (obok tekstu) dr Jacek Feduszka z Muzeum Zamojskiego. I tu, rzeczywiście, jak przyznaje autor, wkradł się niefortunny błąd, za co przeprasza.
Zapewniam również Pana Senatora, że informacje nie pochodzą z internetu, przed którym Pan przestrzega młodych ludzi, lecz od historyka, z pasją podchodzącego do losów Polski, nie tylko tego okresu. Przygotowując publikacje o złocie polskim korzystałam również z książki „Odyseja Skarbu Rzeczypospolitej. Losy złota Banku Polskiego 1939-1950” autorstwa Wojciecha Rojka, historyka Uniwersytetu Jagiellońskiego. Z poważaniem J.H.
Co za stek bzdur w opowiastce Pani J .H. o złocie. "TZ" z 27 .02.2013. NBP utworzono
w 1945 roku jako Bank emitujący niewymienialną złotówkę. W II RZeczpospolitej funkcjonował Bank Polski SA utworzony przez Grabskiego w 1924 roku, BP SA utrzymywał zapasy złota i walu t obcych w celu utrzymania kursów wymienialnej złotówki. Te zasoby złota i dewiz nie stanowiły rezerw państwowych. Nie było i nie ma banku o nazwie NBP Rzeczpospolitej. W 1946 roku złoto BP w Londynie zostało przejęte przez władze PRL i użyte do sfinansowania planu sześcioletniego. Podobnego" skoku "na zasoby dewizowe NBP chciał dokonać SP A. Lepper w celu finansowania inwestycji. Zapomniał jednak , żę złotówka jest od 1 stycznia 1990 roku wymienialna i trzeba utrzymać jej kurs. Młodzi ludzie uważacie, że nie trzeba się uczyć gdyż wszystko jest w internecie. Więc korzystajcie z niego !. Ps. samochód pancerny ursus wz 29 rozwijał maksymalną prędkość 35 km/godz na szosach na drogach gruntowych / piaszczystych/ zapadał się po osie, Na pewno nie on służył do przewozu złota.
